Беларуска Вера Новик больше пяти лет проработала в минском метро архитекторкой. В том числе она занималась проектом станции «Аэродромная», открытой в конце 2024-го. С прошлого года Новик работает в метро Нью-Йорка проектной менеджеркой — так ее должность называется официально, хотя, по сути, в обязанности входят и архитекторские задачи. В подкасте «Праца-ваца» она рассказала об отношении к себе как к молодой специалистке в мужском коллективе и сравнила условия в Минске и в Нью-Йорке.
Вспоминая свою работу в Минске, Новик упомянула, что ей нередко случалось ходить на стройку и взаимодействовать с теми, кто трудился там. Тогда ведущая подкаста, карьерный коуч Татьяна Демчук поинтересовалась, не сталкивалась ли она с предубеждениями, что молодая девушка занимает якобы мужскую, серьезную должность.
— У нас жанчын нармальна [па колькасці] было ў архітэктурных групах ва ўніверсітэце. Канешне, інжынеры, электрыкі, сантэхнікі і розныя іншыя напрамкі — па гэтых спецыяльнасцях у асноўным мужчыны працавалі. І дзяўчыны не вельмі любілі хадзіць на інспекцыі ўсялякія, аўтарскія надзоры, таму што гэта пыльная насамрэч праца: гэта ж ты не ў офісе сядзіш, а павінен выйсці, нягледзячы на тое, якое там надвор’е, спусціцца ў катлаван. Трэба ж надзець каску, боты… Гэта ж звычайна холадна, брудна, — описывает Новик.
Авторским надзором называют контроль за процессом строительства и выполнением требований проектной документации тем человеком, который ее готовил.
Кроме того, по словам архитекторки, на подобных выездах «постоянно ощущалось», что мужчины относятся к ней предвзято. Мол, как может молодая девочка указывать им, как и что нужно строить.
— Ты пастаянна павінна даказваць, што ты не проста мілая малая дзяўчынка, а што ты спецыяліст, які прыйшоў на станцыю [па справах]. Канешне, дзе працуюць мужчыны, там адразу ўвагі шмат — і не да працы, калі мы вырашаем нейкія праблемы, а менавіта такой, што «вось дзяўчынка прыйшла». Акей, [у асноўным] я працую з інжынерамі на аб’екце, але там жа ёсць і звычайныя будаўнікі. І сярод іх усялякія людзі могуць быць, нават не самыя адэкватныя. Мне маглі і пасвісцець, і ўсё астатняе зрабіць, — вспоминает Новик.
При этом архитекторка подчеркивает, что коллеги-инженеры все же, как правило, становились на ее сторону и старались пресекать подобное поведение строителей. Тем не менее, как рассказывает Новик, переехав в США и начав работать на объектах в Нью-Йорке, она все равно заметила большую разницу в этом аспекте.
— Ты прыходзіш, прадстаўляешся, называеш сваё імя — і, безумоўна, яны чуюць, што ў мяне ёсць акцэнт, што я маладая… А тут, дарэчы, практычна ўсе мужчыны: жанчын вельмі мала на будоўлі метро. Прычым мужчыны ўсе вельмі дарослыя, і бачна, што вельмі вопытныя, пракачаныя інжынеры, — замечает архитекторка. — І я ніколі не заўважала, што неяк погляд адводзяць ці ставяцца не так. Яны пастаянна заглядваюць у вочы, спрабуюць максімальна зразумець, што я ў іх пытаюся, што я ім кажу. І калі яны мне ціснуць руку, яны мне яе ціснуць, як усім мужчынам. У Беларусі гэта было сапраўды па-іншаму.
Как говорит Новик, в Минске ее коллеги-мужчины тоже могли пожать ей руку. Но, по ее воспоминаниям, делали это «легко, как бы жалея» ее.
— То-бок рука была такая, ведаеш, мяккая, — описывает она. — Ніколі не разумела чаму. Ну пацісні ты ўжо руку нармальна. Што я, слабая, не вытрымаю? Ці яшчэ магло быць так, што чалавек з усімі мужчынамі павітаўся поціскам рукі, а цябе прапусціў, бо ты жанчына. І мне гэта так рэзала [вочы]. Тут [у ЗША] такога няма — гэта праўда.
Кроме этого, Новик добавляет, что из-за официально положенных трех лет декретного отпуска в Беларуси, по ее наблюдениям, женщин реже продвигали по службе. С проблемами она столкнулась еще на этапе, когда после окончания вуза нужно было найти хорошее место по распределению — никто не хотел брать выпускницу, так как она, возможно, уйдет в декрет и тогда «нет смысла вкладываться в ее развитие».
— Я гэта адчувала, гэта пастаянна ў паветры было: усе пра гэта ведалі і думалі. Ёсць дыскрымінацыя жанчын у Беларусі ў такіх сферах, а часам мне прама пра гэта казалі. І вось зараз я пераехала ў ЗША і нядаўна размаўляла на гэтую тэму са сваёй дырэктаркай — калі я сказала, што ў Беларусі тры гады дэкрэтны адпачынак, яна ў шоку была: «Што?! Прабачце?! Вось гэта краіна ў вас!» — рассказывает Новик. — А я ёй кажу, што гэта палка з двума канцамі. Да, табе даецца тры гады, але, з іншага боку, жанчына не можа сябе рэалізаваць.